Regaty te odbyły się w miniony weekend na jeziorze Vasman koło Ludvika i wzięło w nich udział 33 zawodników. W czwartek o 18 wypłynąłem promem do Nyneshamn na południe od Sztokholmu i o 12.30 ruszyłem w drogę. Na miejsce dotarłem około godziny 16, rozpakowałem i przygotowałem sprzęt. Na lód można było wjechać samochodem, co eliminuje długie i uciążliwe noszenie sprzętu.
Sobota to piękna słoneczna pogoda, oczekiwanie na wiatr i wiele rozmów. Mieliśmy nadzieję, że powieje pod wieczór, jak słońce zacznie się chować za horyzont, byliśmy przygotowani do startu. I faktycznie tak się stało, ale wiatru starczyło jedynie na dwa okrążenia, wyścig został przerwany. Mimo to dobrze było trochę pożeglować i pobiegać po niezbyt równej powierzchni lodu, przyzwyczaić głowę i ciało do tych niezbyt komfortowych warunków.
Team Polska – od lewej Łukasz Zakrzewski, Tomek Flisiak mieszkający w Szwecji od wielu lat, Marek Biernat i karol
W niedzielę zaczęło wiać dopiero w południe, jak temperatura powietrza podniosła się z – 10 do 0.
Rozegraliśmy 6 wyścigów, na relatywnie krótkiej trasie, przy coraz silniejszym , szkwalistym i zmiennym w kierunku wietrze. Żeglowałem w miarę szybko i poprawnie taktycznie co wystarczyło na drugie miejsce w klasyfikacji generalnej i na 1 w mojej ,,nowej’’ kategorii + 60 czyli Masters 
a więc srebro i złoto . Tego dnia Łukasz Zakrzewski był klasą dla siebie, wygrywając 5 z 6 wyścigów i raz finiszując na 7 miejscu. Miałem z nim ,, kontakt wzrokowy’’ i czasami było blisko . Nie ukrywam, że jestem zadowolony z tego, że mimo mojego wieku, dużo wolniejszych startów, jeszcze czasami mogę rywalizować z dużo młodszymi zawodnikami. 3 miejsce zajął Oscar Svensson, najbardziej utalentowany młody bojerowiec ze Szwecji, aktualny mistrz świata juniorów oraz ubiegłoroczny brązowy medalista mistrzostw świata rozegranych w Norwegii.
Były to moje … trzecie regaty w tym sezonie i raczej ostatnie. W Polsce nie odbyła się żadna impreza centralna, niestety. Klimat się zmienia, trzeba się do tego dopasować i wszystko wskazuje na to, że w najbliższych latach będziemy częściej podróżować na północ, aby się pościgać.
Na DN-ie pierwszy raz ,,poleciałem’’ mając 14 lat na jeziorze Tałty, gdzie wtedy mieszkałem. Pamiętam doskonale ten dzień, lód pokryty małą warstwą śniegu, średni wiatr, pierwsze mało kontrolowane ,,samoloty’’ czyli unoszenie się nawietrznej płozy nad lód i … kolizję z zaprzęgiem rybaków, którzy za traktorem na bardzo długiej linie ciągnęli sanie. Zobaczyłem ją za późno i nic nie mogłem zrobić, aby uniknąć kolizji. Na całe szczęście nic mi się nie stało, bo uderzenie było zamortyzowane.
Od tamtego dnia minęło 47 lat, wzlotów i upadków, przerw spowodowanych udziałem w profesjonalnych projektach żeglarskich. Sport ten dał mi i daje nadal wiele radości, był, jest i będzie pasją mojego życia. Miałem szczęście uprawiać go w ,, najlepszych’’ latach, być świadkiem i częścią olbrzymiej siły napędowej jego ogromnego rozwoju technologicznego i tworzyć jego historię. Bojery były i są nadal idealną platformą do doskonalenia moich umiejętności żeglarskich i precyzji oraz nauki cierpliwości w perfekcyjnym przygotowywaniu sprzętu, pochłaniającym wiele godzin. To bojery pomogły mi osiągać sukcesy na wodzie, stać się jednym, z najbardziej wszechstronnych żeglarzy na naszym globie. Ale co najważniejsze, dzięki bojerom poznałem bardzo wielu wspaniałych ludzi, z którymi wspólnie przeżywałem i przeżywam przygodę pod nazwą bojery, są to przyjaźnie na całe życie. Mimo tego, że jest to sport ekstremalny, challengujący granice wytrzymałości ciała i wysysający ostatki sił, był dla mnie zawsze swoistym ładowaniem baterii, resetem głowy i dodającym energii życiowej.
teraz nadszedł czas na przygotowania do sezonu letniego, który będzie bardziej lightowy w porównaniu z poprzednimi sezonami ale nadal będę się ścigał
pozdrowienia z Olsztyna